Wpisany lub wybrany przez Ciebie adres jest niepoprawny.
Być może taki adres istniał wcześniej, ale właściciel bloga mógł zmodernizować jego strukturę i dlatego teraz jest niedostępny.
Przejdź do STRONY GŁÓWNEJ bloga »
"Mamy w Polsce dwa gatunki kun, to jest drzewne i kamienne" pisał 150 lat temu Walerian Kurowski. Obecnie te pierwsze nazywamy "tumakami", albo kunami leśnymi (Martes martes), natomiast te drugie - "kamionkami", czyli kunami domowymi (Martes foina). Nazwę "kamionka" można łatwo wytłumaczyć związkiem tego gatunku ze skałami, starymi ruinami i kamieniami właśnie. Ale skąd wzięła się nazwa "tumak"? Szperając w słownikach odkryłem, że jest to pochodzące z Turcji słowo, które w języku rosyjskim oznacza. futrzaną czapkę. Futro kun leśnych było bowiem od dawna cenione ze względu na swoją gęstość i trwałość. Jeszcze przed wojną "tumakami" nazywano w Polsce najlepsze skóry kun (głównie te sprowadzane z Norwegii), lecz z czasem nazwa ta przylgnęła do samego zwierzęcia. Tumak jest zwierzęciem szeroko rozpowszechnionym w lasach naszego kraju, jednak niezbyt licznym. Wynika to zapewne z silnego terytorializmu kun. Wielkość areału jednego osobnika waha się od 500 do 2500 hektarów (w zależności od dostępnej bazy pokarmowej), a w okresie zimowym może nawet wzrastać do 5 tys. hektarów. Terytoria znakowane są zapachowo (moczem, kałem i wydzieliną gruczołów przyodbytowych). Zapach służy wymianie informacji o wzajemnym położeniu terytoriów poszczególnych osobników, a także do orientacji się w obrębie własnego areału. Dzięki temu u kun leśnych nie obserwuje się przejawów bezpośredniej walki o granice terytoriów pomiędzy sąsiadującymi osobnikami. Błędem jest mniemanie, że kuna większość swojego życia spędza na drzewach. W istocie wędruje ona i poluje głównie na ziemi. Na drzewach zakłada natomiast swoje legowiska, zazwyczaj w dziuplach lub opuszczonych gniazdach wiewiórek i dużych ptaków (oczywiście, nie zawsze opuszczonych dobrowolnie - często ich poprzedni lokatorzy dostają od kuny nakaz eksmisji i przeprowadzają się do żołądka nowego właściciela). Po drzewach wspina się szybko i zręcznie porusza się w ich koronach, w razie konieczności wykonując długie na 3-4 metry skoki z drzewa na drzewo. W gęstym lesie kuny potrafią przebyć nawet kilkaset metrów ani razu nie dotykając ziemi.
Wpisany lub wybrany przez Ciebie adres jest niepoprawny.
Być może taki adres istniał wcześniej, ale właściciel bloga mógł zmodernizować jego strukturę i dlatego teraz jest niedostępny.
Przejdź do STRONY GŁÓWNEJ bloga »